Ragdoll

Słowo ragdoll pochodzi z języka angielskiego i dosłownie oznacza „szmaciana lalka”. Ta dziwna nazwa rasy wzięła się od niezwykłej cechy, którą posiadają jej przedstawiciele. Gdy wziąć je na ręce, całkowicie się odprężają, tak jakby wszystkie ich mięśnie zupełnie wiotczały. Mają wówczas przypominać ową szmacianą lalkę.

Początki rasy ragdoll są pełne niejasności.

Wiemy, że protoplastą ragdolli była biała długowłosa kotka o imieniu Josephine, mieszkająca w latach 60. w Kalifornii w Stanach zjednoczonych. Pewnego dnia stało się nieszczęście – koteczka została potrącona przez samochód. Przeżyła jednak i jakiś czas po powrocie do zdrowia została nawet dumną matką uroczych kociąt. Nie były to jednak takie zwykłe kocięta.

Fakt, że były wyjątkowo łagodne i ufne może nie był jeszcze taki niezwykle, ale to, że po wzięciu na ręce całkowicie się odprężały już tak. Nigdy dotąd nie spotkano futrzaków, które by ją wykazywały. Nietypowymi kociakami zainteresował się niejaka Ann Baker. Postanowiła wykorzystać je do stworzenia nowej rasy, którą zaczęła intensywnie promować. Ragdolle oczywiście wzbudzały ogromne zainteresowanie.

Najwięcej dyskutowano rzecz jasna o tym, skąd się wzięła u nich tak oryginalna cecha zachowania. Spekulacją na ten temat nie było końca. A to, że Josephine miała zostać poddana manipulacji genetycznej, a to że podczas leczenia po wypadku podawano jej leki, które wywołały mutację, a to że uderzenie samochodu uszkodziło jej komórki rozrodcze, a nawet to że do jej powstania przyczyniła się... ingerencja kosmitów.

O ragdollach krążyły też niestworzone opowieści o tym, że jakoby nie czują one bólu i są zupełnie pozbawione instynktu samozachowawczego i niezdolne do obrony. Wiele z tych rzekomych faktów rozpowszechniała sama Anne Baker, która dostała na punkcie ragdolli lekkiej obsesji.

Prawda o ragdollach jest jednak zupełnie inna.

Czują one ból tak samo, jak każde inne futrzaki. Ragdolle może bardzo spokojne, zrównoważone i wyjątkowo łagodne, ale nie są pozbawione instynktu samozachowawczego. Być może nie poradziłyby sobie na tak zwanej wolności, ale przecież wiele innych kocich ras również by tego nie zrobiły.

Ragdolle są bardzo towarzyskie i mocno przywiązują się do swego opiekuna. Chętnie towarzyszą mu we wszystkich pracach domowych. Doskonale sprawdzają się jako przyjaciele dzieci i żyją w zgodzie z innymi zwierzętami. Nie szaleją po mieszkaniu, tak jak to mają w zwyczaju np. koty rosyjskie niebieskie.

A co z owym zwiotczeniem mięśni? No cóż, nie wiadomo, skąd się wzięło. Pewnie jest to efekt jakiejś mutacji genetyczne, ale naturalnej a wywołanej przez jakiś szalonych naukowców. Wbrew pozorom mutacje zdarzają się dość często, tyle że nie wszystkie zapoczątkowują powstanie nowej rasy.

Ragdolle to bardzo piękne koty.

Przede wszystkim zwracają uwagę swoimi rozmiarami. Kotki osiągają wagę od 4 do 6 kilogramów, kocury mogą zaś ważyć  od 7 do 10 kg. Wrażenie ogromnej wielkości potęguje również długa puszysta sierść.

Owe piękne futro ragdolli nie jest jednak trudne w pielęgnacji. Koty trzeba tylko systematycznie czesać i od czasu do czasu kąpać.

U ragdolli występują trzy typy umaszczenia:

Colorpoint – Czyli umaszczeni typowe dla kotów syjamskich: jasny korpus i ciemny pyszczek, uszy, łapy i ogon.

Bikolor – W przypadku ragdolli jest to połączenie umaszczenia colorpoint z białym. Biały kolor obejmować od 1/4 do 1/2 powierzchni ciała.

Mitted – To również połączenie colorpoint z biały. W tym jednak przypadku biel ogranicza się wyłącznie do białego brzucha, białych rękawiczek i białych skarpetek

Fife uznaje przy tym 10 odmian kolorystycznych.

1. czarną,
2. niebieską,
3. czekoladową,
4. liliową,
5. rudą,
6. kremową,
7. czarną szylkretową,
8. niebieską szylkretową,
9. czekoladową szylkretową,
10. liliową szylkretową.

W ramach tych kolorów uznane są również odmiany pręgowane.

Zdjęcie: Fotolia.com