Umowa kupna-sprzedaży kota rasowego

Pisemna umowa między hodowcą a nabywcą kociaka określa zasady, na których zwierzak jest sprzedawany. Zazwyczaj z inicjatywą jej zawarcia wychodzą hodowcy, którzy w ten sposób starają się zabezpieczyć nie tylko przyszłość swoich zwierząt, ale również swoje własne interesy. Osobiście uważam jednak, że nie stanie się nic złego, jeśli to kupujący wystąpi z propozycją zawarcia takiej umowy. Dzięki niej można bowiem uniknąć ewentualnych późniejszych nieporozumień z hodowcą. Ponadto propozycja taka świadczy o tym, że przyszły właściciel kociaka jest odpowiedzialnym człowiekiem. Ważne tylko, by umowa była precyzyjna, by nie pozostawiała zbyt dużo pola na swobodną interpretację.

Co powinno i może znaleźć się w umowie kupna-sprzedaży kota rasowego?

W pierwszym punkcie umowy kupna-sprzedaży kota powinny znaleźć się oczywiście dane jednej i drugiej strony, czyli imię i nazwisko hodowcy, jego miejsce zamieszkania (i/lub zameldowania), jego numer telefonu i nazwa hodowli oraz imię i nazwisko kupującego,  miejsce jego zamieszkania (i/lub zameldowania) i numer telefonu. Wszystkie podstawowe dane, a więc imię i nazwisko oraz adres zameldowania najlepiej spisać z dowodów osobistych – tak dla pewności.

W kolejnym punkcie umieszczamy informacje o zwierzaku, który jest przedmiotem (oj, jakie brzydkie słowo w tym kontekście) umowy. Wpisujemy zatem jego pełne rodowodowe imię wraz z przydomkiem hodowlany, rasę, płeć i wiek. Jeśli futrzak został zaczipowany (a moim zdaniem powinien), nie zapomnijmy wpisać do umowy numeru czipu.

Zapisujemy w niej także dokładną cenę kociaka (oraz sposób i czas płatności) – gdyby bowiem z jakichś przyczyn wracał on do hodowcy, nie będzie „nieporozumień” w kwestii ilości pieniędzy, które trzeba oddać  kupującemu. Niektórzy hodowcy zastrzegają sobie w umowie, że w takim przypadku nie zwracają nabywcy całej kwoty, a tylko jej część. Nie widzę nic złego w takim zapisie, ponieważ pozwala on wyeliminować osoby, które nie są do końca pewne tego, czy chcą mieć kota. Rozumiecie, o co mi chodzi? W niektórych umowach możemy znaleźć również zapis zabraniający nowemu właścicielowi odsprzedania kociaka lub nawet oddania go osobie trzeciej oraz taki, który mówi o tym, że w sytuacji, w której z ważnych powodów zmuszony jest rozstać się z pupilem, potrzebuje uzyskać akceptację hodowcy, który ma prawo futrzaka odkupić lub zabrać w pierwszej kolejności. Warunek ten również podyktowany jest dobrem zwierząt.

W umowie powinny się znaleźć również informację o tym, jakie dokumenty hodowca wraz z kociakiem przekazuje kupującemu. Zwykle są to rodowód i książeczka zdrowia. Mogą być także inne dodatkowe, jak na przykład paszport zwierzaka czy też dyplomy z wystaw (jeśli hodowca już kociaka na jakichś wystawach zaprezentował, co się czasami zdarza).

A skoro wspomnieliśmy o książeczce zdrowia. Choć informacje o wykonanych szczepieniach już się w niej znajdują, nie zaszkodzi umieścić i w umowie, jakimi szczepionkami zwierzak był szczepiony i przeciw jakim chorobom. Bardzo często hodowcy umieszczają w niej dodatkowo zapis o tym, iż „w dniu sprzedaży kociak nie wykazywał żadnych oznak chorobowych, w tym genetycznych”. Zdarza się bowiem tak – niestety – że kocię zapada na jakąś chorobę po przybyciu do domu nowego właściciela, a ten stwierdzi, że kupił je już w takim stanie i żąda na przykład zwrotu pieniędzy wydanych na leczenie. Powyższy zapis chroni więc hodowcę przed takim bezpodstawnymi roszczeniami, choć zgadzam się, że dla nabywcy nie zawsze jest korzystny. Nie musi on być przecież znawcą, który potrafi rozpoznać objawy wszystkich chorób. Przyznaję również i to, że istnieją nieuczciwi hodowcy, którzy świadomie sprzedają chore zwierzaki, a którzy dzięki temu puntowi umowy starają się uniknąć odpowiedzialności. Rozwiązaniem problemu może być na przykład dołączanie do umowy zaświadczenia o stanie zdrowia futrzaka, wydane przez weterynarza.

W umowie – moim zdaniem – powinna znaleźć się także informacja o przeznaczeniu kota. Chodzi o to, czy może być on wystawiany, rozmnażany czy ma być wyłącznie domowym pupilem. Wielu hodowców sprzedaje większość swoich kociąt wyłącznie „na kolanka”, jak to się mówi, dlatego zastrzegają sobie to w umowie, nakładając na nowego opiekuna obowiązek wykastrowania zwierzaka przed upływem określonego terminu. Nie będziemy teraz rozwodzić się nad tym, dlaczego tak robią (już o tym pisałem wcześniej, na przykład tutaj). Ważne jest to, że zdarzają się przypadki nieprzestrzegania tego zapisu w umowie przez nowych właścicieli, więc coraz więcej hodowców kastruje kocięta przed sprzedażą. Oczywiście, w umowie powinna znaleźć się informacja o tym, że futrzak został wykastrowany. Tak na marginesie, osobiście uważam, że wykastrowanie kociaka przed sprzedażą jest lepszym rozwiązaniem. Niby można ewentualnie dochodzić swoich praw przed sądem, pozywając kupującego za to, że złamał warunki umowy, ale to kosztowne i nie ma gwarancji wygranej. Można też wpisać do rodowodu (jest na to specjalna rubryka) informację o tym, że kot nie może być dopuszczony do rozrodu, ale jeśli ktoś rozmnaża zwierzaki poza zarejestrowaną hodowlą, to zapis taki nic nie da.

W trosce o dobro swoich kociąt, niektórzy hodowcy określają także warunki życia, jakie nabywca musi zapewnić zakupionemu futrzakowi. Zaznaczają na przykład to, że zwierzaka nie można samego wypuszczać na dwór, że musi mieć stały kontakt z ludźmi, że nie może przebywać w klatce, że okna i balkony muszą być osiatkowane, itd. Zastrzegają sobie też prawo do kontroli warunków, w jakich kociak przebywa i zabrania go, gdyby jej wyniki nie były zadowalające.

Wymienione przeze mnie punkty umowy kupna-sprzedaży są moim zdaniem najważniejsze, choć oczywiście może zawierać ich znacznie więcej (czego dobrym przykładem są umowy sprzedaży na tak zwanych warunkach hodowlanych – pewnie o nich też jeszcze napiszę). Zawsze warto też je negocjować, jeśli nam nie odpowiadają, a przede wszystkim uważnie przeczytać umowę przed jej podpisanej (dotyczy to głównie kupujących).

Zdjęcie: Fotolia.com