Dlaczego trzeba szczepić kota?
Każdy organizm dysponuje wieloma mechanizmami, które umożliwiają mu obronę przed infekcjami. Zdarza się jednak, że patogenom udaje się pokonać bariery ochronne i wniknąć do organizmu. W zwalczanie czynników chorobotwórczych zaangażowane są przeciwciała produkowane przez układ immunologiczny. Każdy kociak otrzymuje przeciwciała od swojej matki – w życiu płodowym (przez łożysko) i po urodzeniu (wraz z siarą). Są one w stanie chronić młodego mruczka przed infekcjami przez pierwszych 6-12 tygodni życia. Poziom przeciwciał i czas ochrony jest jednak sprawą indywidualną. Jeśli kocięta pochodzą z dużych miotów lub ich matka nie zetknęła się z różnymi patogenami, odporność maluchów po urodzeniu będzie dużo słabsza. Gdy poziom przeciwciał matczynych znacząco się obniży, futrzaki staną się szczególnie narażone na infekcje. U kociąt bardzo często przybierają one gwałtowną postać i prowadzą do poważnych w skutkach powikłań.
Na szczęście młode mruczki można skutecznie zabezpieczyć przed chorobami zakaźnymi za pomocą szczepień ochronnych. Szczepionki wyzwalają reakcję układu immunologicznego i prowadzą do rozwoju odporności. Dzięki temu przy kolejnym zetknięciu się z patogenem organizm szybko go zwalcza, a u mruczka nie rozwija się choroba o ciężkim przebiegu. Szczepienia kotów zapobiegają rozprzestrzenianiu się chorób zakaźnych w populacji. Stanowią ponadto ochronę przed chorobami odzwierzęcymi, które mogą dotknąć opiekunów mruczków.
Czy trzeba szczepić kota niewychodzącego?
Dość powszechne jest przekonanie, że kotom niewychodzącym nie grożą choroby zakaźne. Nic bardziej mylnego. Do zarażenia dojść może nie tylko poprzez bezpośredni kontakt z chorymi zwierzętami, ale również drogą pośrednią. Patogeny mogą przenosić się na ubraniach czy obuwiu. W ich rozprzestrzenianiu biorą udział także psy mieszkające w domu czy pasożyty zewnętrzne dręczące czworonogi (np. pchły). Kot może zarazić się niebezpiecznymi mikroorganizmami również w czasie wizyty w gabinecie weterynaryjnym, hotelu dla zwierząt czy na wystawie. W żadnym wypadku nie należy więc rezygnować ze szczepienia kota niewychodzącego.
Na co szczepić kota?
Każdy mruczek, niezależnie od trybu życia i miejsca zamieszkania, powinien przejść szczepienia zasadnicze. Zabezpieczają one futrzaki przed chorobami rozpowszechnionymi w środowisku, które często dają poważne, nawet śmiertelne, powikłania. Kota trzeba zaszczepić przeciwko: wirusowi panleukopenii (FPV) oraz wirusom wywołującym koci katar – kaliciwirusowi kotów (FCV) i herpeswirusowi kotów typu 1 (FHV-1).
Dodatkowe szczepienia u kotów
Oprócz szczepień zasadniczych istnieją też szczepienia dodatkowe. Rekomenduje się je zwierzakom, które ze względu na tryb życia lub warunki środowiskowe są szczególnie zagrożone określoną chorobą. Szczepienia dodatkowe są też polecane dla zwierząt hodowlanych.
Koty wychodzące, na co dzień stykające się z dzikimi zwierzętami czy podróżujące za granicę, należy zaszczepić przeciwko wściekliźnie. W Polsce to szczepienie nie jest jednak obowiązkowe dla wszystkich mruczków. Jeśli nasz pupil bierze udział w wystawach, mieszka lub spotyka się z innymi zwierzakami, powinniśmy zaszczepić go przeciwko białaczce kotów (FeLV) i chlamydiozie. Futrzakom przebywających w dużych skupiskach można zaaplikować także szczepionkę przeciwko grzybicy. Jest ona użyteczna nie tylko w profilaktyce, ale również w terapii tej choroby.
Kalendarz szczepień u kotów
Skuteczność szczepień kociąt w dużej mierze uzależniona jest od ich odpowiedniego harmonogramu. Szczepionki powinny być podane w okresie, gdy poziom przeciwciał matczynych jest już na tyle niski, by nie zakłócić ich działania. Nie można jednak zwlekać z nimi zbyt długo, bo mruczki mogłyby w tym czasie zapaść na choroby zakaźne. Rozpoczęcie cyklu szczepień u kociąt powinno nastąpić w wieku 6-8 tygodni. Młode mruczki szczepi się wtedy przeciwko panleukopenii i kociemu katarowi. Kolejne dawki szczepionek aplikuje się mruczącym maluchom co 2-4 tygodnie. Zakończenie immunizacji powinno nastąpić w wieku 16 tygodni. Dawki przypominające szczepionek zasadniczych podaje się po roku, a kolejne szczepienia przeprowadza się co 2-3 lata. Jeśli zwierzak znajduje się w grupie ryzyka (np. często styka się z innymi mruczkami), częstotliwość kolejnych szczepień można zwiększyć (ponawiać je co roku).
Szczepienia dodatkowe często można wykonać razem z zasadniczymi. Pierwszą dawkę szczepionki przeciw białaczce zwykle podaje się w 8. tygodniu życia, kolejną po upływie 3-4 tygodni. Sczepienie przeciw chlamydiozie można wykonać, gdy mruczek osiągnie 8-9 tygodni. Kolejną dawkę aplikuje się po upływie 3-4 tygodni. Szczepionkę przeciw wściekliźnie wykonuje się w 12. tygodniu życia. Szczepienia dodatkowe trzeba na ogół ponawiać co roku. W przypadku wścieklizny wystarczające jest aplikowanie szczepionki co 2-3 lata.
Warto pamiętać, że harmonogram szczepień jest ściśle powiązany z cyklem odrobaczania. Szczepieniom można poddawać tylko mruczki, które nie są dotknięte inwazją pasożytów. Pierwszą dawkę preparatu zwalczającego pasożyty należy podać mruczkom przed rozpoczęciem całego cyklu szczepień (około 4.-6. tygodnia życia). Przed szczepieniem mruczek powinien przejść też podstawowe badania, które pozwolą określić, czy jest zdrowy i może być bezpiecznie poddany zabiegowi. Szczepienie przeciwko wirusowi białaczki musi być ponadto poprzedzone testem weryfikującym, czy zwierzak nie jest nosicielem wirusa.
↓ KARMY I AKCESORIA DLA KOTÓW ↓
Tekst: Marta Majewska
Zdjęcie: © kaninstudio — istockphoto.com
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz