Grzebienie dla kotów

Każdy mruczek potrzebuje odpowiedniej pielęgnacji, inaczej na sierści zaczną mu się robić kołtuny, a po długim okresie zaniedbania może dojść nawet do filcowania się futra. A przecież nie chcemy do tego dopuścić! Futrzaki długowłose szczotkujemy nawet codziennie, jeśli zachodzi taka potrzeba, natomiast te z krótszą sierścią minimum raz w tygodniu. Do wyboru mamy mnóstwo akcesoriów do czesania. Zdecydowanie najpopularniejsze są grzebienie, przede wszystkim ze względu na ich uniwersalność. Jaki model warto wybrać i który z nich nadaje się na konkretną okazję?

Jak dbać o sierść kota brytyjskiego?

Choć koty brytyjskie mają krótkie futro, potrzebuje ono specjalnej pielęgnacji i troski, aby na długo pozostało piękne, mocne i lśniące. Skołtuniona, sfilcowana albo brudna sierść sprawi, że nawet najzdrowszy mruczek będzie się prezentował mizernie, jakby całe życie mieszkał na wolności, a nie w naszym domu. Pielęgnacja futra to nie tylko upiększanie pupila, ale także dbanie o stan jego skóry oraz obrona przed grzybami albo bakteriami, które mogą namnożyć się w brudnych, nieczyszczonych kępach sierści. Poza pielęgnacją futra pamiętajmy również o higienie oczu, uszu oraz zębów naszego brytyjczyka.

Kurylski bobtail długowłosy

Kurylski bobtail długowłosy jest siostrzaną rasą kurylskiego bobtaila krótkowłosego. Obydwa koty różni tylko długość futra.

Kurylski bobtail krótkowłosy

Muszę się przyznać, że kurylskiego bobtaila jeszcze na żywo nie widziałem. Swoją wiedzę o tej rasie opieram więc wyłącznie na źródłach. Głównie z internetu, w tym z oficjalnej strony Fife, w książkach bowiem wiele informacji o kurylskich bobtailach nie znalazłem. Wygląda na to, że kot to mało znany i rzadko pojawiający się na wystawach kotów rasowych.

Cymric

Cymric (wymawia się kumrik) jest siostrzaną rasą manxa. Wspominałem już chyba, co to są rasy siostrzane, ale może przypomnę. To takie rasy, które są bardzo blisko ze sobą spokrewnione i różnią się jedną lub dwiema cechami. W przypadku manxów i cymrików cechą tą jest długość okrywy włosowej.

Kot europejski

Wszyscy znamy koty europejskie. Toż przecież pełno ich w naszych miastach i wsiach. Tyle tylko, że za rasowego może być uznany jedynie kot rodowodowy. Niemniej jednak rasowy kot europejski jest niczym innym, jak „ulepszoną” wersją europejskiego dachowca. Rodowodowe europejczyki nie cieszą się w naszym kraju dużą popularnością – są za mało egzotyczne. Trochę szkoda, ale nie mam do nikogo pretensji. Sam przecież hoduję koty rosyjskie, więc byłbym hipokrytą, gdybym owe pretensje miał.

Kot singapurski

Koty singapurskie są karzełkami wśród kocich ras. Osiągają raptem połowę wielkości przeciętnego przedstawiciela kociego gatunku, tak mniej więcej. Owszem, są przez to niezwykle, ale moim zdaniem nie to jest wcale najważniejsze. Jak dla mnie singapury są po prostu prześliczne i przesłodkie. Szkoda, że jest to rzadka rasa na świecie, nie mówiąc już o Polsce. Mamy już jednak w naszym kraju pierwsze hodowle tych kotów i mam nadzieję, że wkrótce zyskają na popularności.

Sfinks

Czy można przejść obojętnie obok sfinksów? Chyba nie! Mnie osobiście koty tej rasy bardzo się podobają. Wiem jednak, że nie każdy podziela moje zdanie, a sfinksy wzbudzają w ludziach nieraz skrajne emocje, bo takie łyse i pomarszczone! I to ma być kot!

Snowshoe

Angielska nazwa tej kociej rasy, snowshoe, po polsku znaczy dosłownie „śnieżny but”. Charakterystyczną cechą tych kotów są bowiem białe „buciki” na wszystkich łapach. To bardzo rzadka rasa, choć widziałem już jej przedstawicieli na wystawie kotów w Polsce.

Ocicat

Nazwa ocicat jest połączeniem słów ocelot oraz cat, ponieważ umaszczenie tych kotów przywodzi na myśl umaszczenie ocelotów – dzikich kotów żyjących w Ameryce Południowej i Środkowej. Ocicaty nie są jednak wynikiem krzyżówki tego gatunku z kotem domowym. To nadal bardzo rzadka rasa. Na polskich wystawach pojawia się ich niewiele, choć mamy polskie hodowle ocicatów.

Burmilla

Burmille mają zachwycającego umaszczenie, zwane szynszylowym, które idealnie kontrastuje z zielenią ich oczu. O to zapewne głównie chodziło twórcom tej rasy.  Są one bardzo rzadkie – w naszym kraju nie ma ich jeszcze wcale (choć mogę się mylić), nie znam żadnej polskiej hodowli tej rasy. Nigdy ich również nie widziałem na własne oczy – znam tę rasę wyłącznie z książek.

Doński sfinks

Wszystkie nagie koty wzbudzają w ludziach mieszane uczucia. No cóż, większość z nas woli chyba jednak, by kot miał mięciutkie futerko, w które można zanurzyć palce. Nagie koty są niezwykłe, a dońskie sfinksy wydają najbardziej niesamowite z nich wszystkich. Nie przybyły jednak z kosmosu, jak twierdzą niektórzy, ani nie powstały wskutek wybuchu w czarnobylu, jak opowiadają inni, choć trzeba przyznać, że początki tej rasy są nieco „dziwne”.

Japoński bobtail

Japończycy wierzą, że bobtaile przynoszą szczęście. Szczególnie predysponowane do tego mają być osobniki trójkolorowe: czarno-rudo-białe, które określane są mianem Mi-ke. Ich podobizny można spotkać w Japonii niemal na każdym kroku. Figurki te, zwane maneki neko, przedstawiają koty w pozycji siedzącej z uniesioną łapką w powitalnym geście.

Manx

Potop zbliżał się wielkimi krokami. Na ziemię zaczęły spadać już pierwsze krople deszczu, będące zapowiedzią rychłego kataklizmu. Wszystkie zwierzęta – po jednej parze z każdego gatunku – znalazły się już na Arce. Brakowało tylko kotów, którym jak zwykle nigdzie się nie śpieszyło. Noe nie mógł jednak dłużej czekać i zdecydował się zamknąć wrota Arki. Prawie się już zatrzasnęły, gdy wreszcie zjawiły się koty. Udało im się dosłownie w ostatniej chwili wślizgnąć na pokład, jednak temu, który wbiegał jako drugi, zamykające się wrota obcięły ogon. A przecież ogon to największa duma kociego rodu! Gdy więc wody Potopu opadły, zawstydzony brakiem ogona zwierzak zaszył się na bezludnej wyspie Man, położonej na Morzu Irlandzkim, zapoczątkowując ród bezogoniastych kotów – manxów.

Egipski mau

Wielbiciele egipskich mau twierdzą, że koty te są pierwszą i najstarszą rasą na świecie – mają się wywodzić wprost od świętych futrzaków ze Starożytnego Egiptu. (Miłośnicy kotów abisyńskich również tak mówią, więc komu wierzyć?) Słowo „mau” oznacza zresztą po prostu kota w języku staroegipskim – tak przynajmniej słyszałem. Jeśli to wszystko jest prawdą, to hodowla tej rasy zaczęła się już 3000 lat przed naszą erą!

Devon rex

Devon rexy albo się kocha albo nie cierpi. Na pewno nie można przejść obok nich obojętnie. Bo jak tu pozostać obojętnym wobec takiego cudu? Ni to kot, ni małpka. Taki mały gremlin w kociej skórze.

Kot somalijski

Z kotami somalijskimi zetknąłem się po raz pierwszy w 1995 na wystawie w Baden Baden. Oczywiście wiedziałem, że taka rasa istnieje, jednak na wcześniejszych wystawach, na których bywałem, jakoś nie dane było mi ich zobaczyć. A tu nagle są, i to w dużej ilości – sporo ich bowiem tam się pojawiło. I były piękne! Jeszcze piękniejsze od swoich kuzynów kotów abisyńskich. Choć trochę rozrabiały podczas oceny, ale moim zdaniem dodawało im to tylko uroku.

Kot burmski

Bardzo podobają mi się koty tej rasy, i to nie tylko z wyglądu, ale i z charakteru. Pamiętam burmę mojej dobrej znajomej z kocich wystaw. To był niezwykły futrzak – często można było zobaczyć, jak czekając na ocenę sędziego, moja znajoma sadza go na podłodze między nogami, a on siedzi tak niczym posążek i nic go nie wzrusza.

Chartreux

Chartreux nazywane są również kotami kartuskimi. Te wielkie pluszowe misie na pierwszy rzut oka przypominają koty brytyjskie, jednak pod wieloma względami bardziej podobne są do kotów rosyjskich, przynajmniej ja tak uważam. To naprawdę piękne futrzaki, których ojczyzną jest Francja.

Cornish rex

Nie mogę zaprzeczyć, to jedne z bardziej niezwykłych kotów rasowych. Cornish rex – kot o karakułowym futerku. Do tego trzeba dołożyć niezwykle szczupłą, ale elegancką sylwetkę i specyficzny charakter. Wielbiciele tej rasy twierdzą, że kornisze są psami w kociej skórze, czyli zachowują się jak psy. Nie lubię porównywania tych dwóch gatunków, ale coś w tym stwierdzeniu jest.